Неко сасвим обичан, а заправо није…
Неко тако тих, а заправо много говори…
Неко ко не види много, а осећа више од тога…
Не показује превише, али довољно да се види најбитније…
Неко ко у људима, види и мрвицу скривене доброте, људскости…
Неко ко са осмехом гледа на овај свет, и верује у љубав…
Неко ко се не предаје и наставља даље, трага за нечим у шта верује да постоји…
Неко ко стварно зна да гледа на овај свет, онако искрено, широм отворених очију, без стаха и стрепње…
Неко ко свако јутро започиње са „ добро јутро“…
Зока Ђунић