И опет ми душа све о теби сања,
и кида се срце и за тобом гине,
а невјера твоја далеко се склања,
као тавни облак кад са неба мине…
И опет си мени чиста, сјајна, ведра,
из призрака твога блаженства ме грију,
па бих опет теби пануо на њедра
и гледô ти очи што се слатко смију…
Тако вита јела коју муња згоди
још у небо гледа и живота чека,
и не мисли: небо да облаке води
из којих ће нова загрмити јека…
Алекса Шантић